Truckstars Throwback Thursday: gele Actros van De Hart

We blikken deze keer, in Truckstars Throwback Thursday, terug op de strakke, gele Actros van De Hart Transport. Over deze fraaie combinatie schreven we in Truckstar 5/2016.

Het leven van een chauffeur gaat niet over rozen. In het geval van Goos van de Wiel, in dienst bij De Hart Transport uit Heusden, gaat dat bijna letterlijk op. Als hij hortensia’s moeten laden in Bleiswijk, duiken er ineens twee vrachtwagens op die eerst aan de beurt zijn. En de dag begon nog zo goed. De lege bloemenkarren was hij zo kwijt in Honselersdijk. Maar wachten in deze strakke geelblauwe Actros is geen straf. Ook niet voor Goos, die eigenlijk Scania V8-man pur sang is. Hij reed 22 jaar lang op Scania’s, waarvan de laatste een R500 was, dus dan is dit iets heel anders.

Belangrijk
Een spiksplinternieuwe Mercedes. Doet dat geen zeer bij een echte Scaniaman? “Er komt een tijd dat andere dingen belangrijk zijn in het leven. En verandering van spijs doet eten. Ik zie het als een nieuwe uitdaging’’, zegt Goos wijs. “Ik ben niet meer zo merkgevoelig, ik vind het prima om met deze Actros van De Hart mijn werk te doen.”

Code geel
Goos, chauffeur van het eerste uur, kan direct tonen wat hij waard is want het KNMI zwaait met code geel. Onderweg vertelt hij hoe het allemaal zo gekomen is. Als mannetje van vijf wandelde Goos al rond op het terrein van Hans Hurkmans Transport, het bedrijf waar zijn vader Peter (‘Pé’) al 52 jaar voor rijdt. Hij werd wasjongen, leerde een beetje rijden en toen hij op een vrijdag zijn felbegeerde vrachtwagenrijbewijs behaalde, kon hij twee dagen later al – zo groen als gras – op weg naar het verre Leipzig: meteen in het diepe dus.

Hans Hurkmans overleed op 69-jarige leeftijd en dit deed Goos meer dan ooit beseffen hoe vluchtig het leven is. ‘Nobody said it was easy’, prijkt als tatoeage op zijn arm. “Dat is mijn levensmotto. Het leven is niet altijd gemakkelijk. Mijn enige zus overleed in 2003 aan die gevreesde ziekte en jaren later mijn moeder.” Op zijn andere arm liet Goos de naam tatoeëren van zijn trots, dochtertje Naomi. “Mijn vriendin Desirée begrijpt het chauffeursvak. Bij De Hart ben ik soms zomaar twee weken van huis. Je moet een goede, zelfstandige vrouw hebben die achter dit werk staat. Schrijf dat maar op.”

Baustelle
We steken de grens over bij Goch en kachelen snel omlaag. Tussen Leverkusen en Keulen is het drama op de ‘3’: baustellen, regen en Tweede paasdag. Nou, dan weet je het wel. De eerste bult naderen we in de buurt van Frankfurt. Als hij afdaalt, loopt de snelheid op tot 96 kilometer per uur. “Hoe kan dat nou?”, roept Goos. “Aha, de cruise control staat niet goed ingesteld. Het is allemaal nog een beetje wennen.”

Wielmoeren
Rond de klok van 18.00 uur rijden we een file in bij de zoveelste baustelle van vandaag. “Dat kan ik eigenlijk niet gebruiken. Ik rijd vandaag de uren strak vol om morgen in één ruk mijn losadres te bereiken. Het past echt op de minuut af. Ik houd van strak doorrijden en mijn tijd zo goed mogelijk benutten.”

We brengen de nacht door in Dettelbach. Goos voltooit de laatste klus van vandaag: een nieuwe vrachtwagen betekent wielen natrekken. “Het vervelendste karwei van een nieuwe auto”, lacht hij. Met de leesbril op zijn hoofd en een sjekkie in de mond klaart hij het klusje. De nacht verloopt koud en regenachtig, mijn dikke slaapzak biedt weinig soelaas.

Breed matras
Die ochtend vertrekken we om 05.30 uur precies naar München. Op 150 kilometer voor Regensburg haalt Goos een stoet ‘stropdassenchauffeurs’ in. “Duitse pünktlichen noem ik ze. Het stuur strak vasthouden en niet harder dan tachtig. Gelukkig wil deze Mercedes echt wel vooruit. Dat valt niet tegen. Ik schat dat we zo rond negenen op ons losadres zijn.” Zo is hij de hele dag een beetje aan het plannen en rekenen. Goos wint een kwartier en om 08.45 uur dokt hij aan bij een groot bedrijf in Bruckberg, Beieren. Hij koppelt de aanhanger af en lost de karren met hortensia’s in rap tempo. In een klein uurtje is hij van de 86 karren af en rijden we een stuk binnendoor richting Regensburg om daarna in Maxhütte een volle vracht voor ’s Heerenberg te laden.

Zwoegen
Twee uur en een kwartier lang staat Goos te zwoegen om zijn combinatie vol te krijgen. “Palletje uit deze stelling, palletje uit die hoek. Dit schiet toch niet op man”, bromt hij. Maar als de spullen dan toch aan boord zijn, maakt hij snel de vrachtbrief in orde en geeft gas. We rijden een klein stukje binnendoor en via Schwandorf en de A6 nabij de Tsjechische grens keren we huiswaarts. Goos telt vooruit: “Acht, acht en een half, beetje file… ik kom op negen rijuren als we in Kleinostheim overnachten. Lekker eten daar.”

Voor Helmstadt gaat het verkeer langzaam rijden. Gelukkig heeft Goos een koffiezetapparaat in zijn cabine. “Bakkie troost en een sjekkie op zijn plekkie!” Gelukkig ziet Goos er de humor nog wel van in. Na een uur optrekken, remmen, optrekken, remmen, past het wederom allemaal net. Op de parkeerplaats onderhandelt Goos op ferme toon met een Roemeense ticketverkoper. Die wil Goos ergens achteraan laten parkeren, maar daar moet hij niets van weten. “Morgen vroeg weg, vooraan, bitte.”

Geen straf
De volgende morgen gaat om 03.00 uur de wekker weer. Binnen twintig minuten zitten we op de A3 richting Koblenz. Er staat weer van alles op de planning voor vandaag. Eerst de ‘algemene goederen’ lossen in ’s Heerenberg, dan laden in Veghel en vervolgens lossen in Keulen. Wanneer Goos huis en vrouw weerziet? “Geen idee, misschien ben ik wel twee weken onderweg, dat kan bij De Hart. Maar in deze Gigaspace zal dat geen straf zijn. Dat weet ik nu al!”

Wil je meer verhalen zoals deze lezen? Dat kan! Word abonnee, mis nooit meer een verhaal en ontvang onze specials automatisch thuis. Ook losse edities bestellen behoort tot de mogelijkheden.