Praktijktest Mercedes-Benz Actros 1845 Euro 6

De nieuwe Actros maakte meteen indruk toen we hem in 2011 op het Truckstar Festival onthulden. En hij maakt nog steeds indruk, óók in Euro 6 Blue Efficiency-uitvoering.

Goede looks, laag verbruik

We kennen de nieuwe Mercedes-Benz Actros nu ruim twee jaar. Je ziet ‘m veel onderweg. Hij deed het goed in onze eerste Truck van het Jaar-verkiezing en ondanks de crisis verkoopt ‘Germany’s Next Top Model’ ook in Nederland goed. Maar hoe zit het met de Euro 6-versie? Om daar een antwoord op te krijgen, onderwerpen we er een aan onze Praktijktest. Eerder reden we een Scania G440 en een R480, allebei Euro 6, en nu zijn we benieuwd hoe het verbruik van de Actros zich verhoudt tot dat van die Scania’s. We krijgen onze Actros direct uit de vloot vanuit de Mercedesfabriek in Wörth. De truck is felrood, wat aangenaam combineert met onze testtrailer.

Stoere truck; hij valt duidelijk in de smaak bij chauffeurs.

Interieur mooi; uitvoering met Lümmelecke

Voor we gaan rijden, storten we ons echter op het interieur. Tot onze verbazing is de truck uitgevoerd met de zogeheten ‘Lümmelecke’ of ‘hanghoek’, dus met zitje rechts achter in de cabine. In Nederland is dit geen populaire optie. Wij willen liefst gewoon een passagiersstoel en een onderbed. Het zitje vergroot echter wel de ruimtelijke werking en geeft je meer bewegingsvrijheid. Ondanks de forse klim naar boven is de stahoogte in de GigaSpace-cabine goed. Het dak komt vanaf de weg gemeten richting vier meter.

Binnen blijft er, gemeten vanaf de helemaal vlakke vloer, een stahoogte van 2,13 meter over en een flinke hoeveelheid kastruimte boven de voorruit. Prettig is de zachte kleurstelling van het interieur. Het oogt mooi en de materialen lijken van een kwalitatief hoog niveau. Bovendien is het kleurbeeld rustig en past het goed bij de donkere tinten van het dashboard. Dat komt qua ontwerp ook door onze keuring. De Mercedes-identiteit komt er uit naar voren; het is stoer en mooi. In tegenstelling tot dat van concurrent MAN is het Actros-dashboard mooi om de chauffeur heen gebouwd en dit heeft onze voorkeur.

Met het bed naar beneden geklapt blijft het bovenste deel van de lümmelecke zitten.

Eenzame hoogte

Om op die werkplek te komen, moet je dus wel een stukje klimmen. Met vijf stappen, inclusief een keertje overpakken aan de grijpstang, bereik je de cabine. De cabinevloer bevindt zich op 1,65 meter boven de grond: alleen de Renault Magnum komt nog dichter bij de hemel (1,68 meter). Los van de uiteindelijke hoogte is de instap prima. De grijpstangen zitten op de juiste plaats, de treden zijn diep en breed genoeg, het profiel is prima en de treden zitten niet te dicht en of te ver bij elkaar.

Eenmaal onderweg went de hoge zitpositie snel en na pakweg honderd kilometer is het bijna normaal. Storen doet het in ieder geval zeker niet en ook qua zicht voldoet de Actros-cabine prima. De stoel is wat hard maar zit helemaal niet slecht. Een punt van aandacht is de cabinevering. Daar is de afgelopen twee jaar de nodige kritiek op gekomen. Er is een cadans voelbaar en de cabine zou te veel kunnen deinen, zo klonk het van verschillende kanten. Tijdens onze Rijdt ‘m Zelf-rit met de nieuwe Actros eind 2011 voor JSB uit Werkendam vonden we zelf de zogeheten zweepslag opvallend onplezierig. Wanneer we met de trekas door een gat denderden of een viaduct op- of afreden, klapte de cabine met geweld naar achteren en naar voren. Dit effect wordt nog versterkt door de hoge zitpositie. In onze test-Actros, eveneens een 4×2-trekker, is deze zweepslag nog wel voelbaar, maar minder storend en niet heel anders dan in andere trekkers. Bovendien is er van een cadans niets te merken. Blijkbaar hebben de ingenieurs in Wörth de vering binnen de mogelijkheden van het ontwerp bijgesteld en dat pakt goed uit. Overigens heeft onze trekker de zogeheten ‘comfort-cab’-luchtvering. De vooras steunt op bladveren en de trekas heeft uiteraard luchtvering.

De zijruit zit wat aan de lage kant. Optisch geeft dat de truck aan de buitenkant de juiste verhoudingen, en het verkleint de dode hoek direct naast de truck. Maar het betekent wel dat je linkerknie constant in beeld is.    

Schakelen op I-Shift-niveau

Wat betreft de nieuwe 12,8 liter motor: die moet met zijn 450 pk wel werken om de veertig ton op gang te krijgen, maar slaagt daar goed in. Stationair draaiend tokkelt de motor een beetje merkwaardig. Zodra je gas geeft, komt de nieuwe zescilinder lijnmotor echter op een mooie, diep-klinkende wijze tot leven. Erachter zit de automatisch schakelende Powershift 3 transmissie van Mercedes met twaalf gangen. Ook daar kunnen we goed mee leven. Qua souplesse, versnellingskeuze, schakelsnelheid en precisie bij het manoeuvreren benadert hij Volvo’s I-Shift en dat zegt genoeg.

Het stuur is eveneens prettig, al is het jammer dat er glad hout in verwerkt zit. Het ziet er mooi uit, maar ben je een beetje zwaar geladen, zoals wij nu met onze testtrailer met een dikke 25 ton aan blokken beton, dan heb je toch wel wat houvast nodig om de boel doeltreffend op koers te houden. Die grip biedt het hout niet. Het stuur bevat, behalve sierhout, ook een serie knoppen. Links zijn daar de knoppen voor de boordcomputer met zijn centrale display tussen de twee klokken op het dashboard. De bediening is eenvoudig en goed; een kind kan de was doen. Rechts zit de bediening voor de (adaptieve) cruise control en Predictive Powertrain Control (PPC), een verbeterde versie van wat Daimler Trucks al in 2009 op haar Amerikaanse zustermerk Freightliner introduceerde.

Het rij- en schakelgedrag van de Actros is van een hoog niveau. De kadans waar veel chauffeurs inmiddels over geklaagd hebben, lijkt geheel verdwenen te zijn.

ACC en PPC

Onze Actros is voorzien van ACC (Adaptive Cruise Control), en dat is ideaal op wegen met een inhaalverbod. Is dat er niet, dan kun je beter de reguliere cruise-control gebruiken, zodat je geen kostbare snelheid verliest door het inhouden als je een beetje laat naar links stuurt voor een inhaalactie. De PPC kent, dankzij topografische gegevens van TomTom, de weg, met inbegrip van alle hellingen.

Het systeem werkt samen met de versnellingsbak en cruise-control. Een voorbeeld van hoe het tijdens onze rit ingrijpt: op de terugweg op de E42 voor Verviers rijden we in de twaalfde versnelling met 85 km/u een helling op. De snelheid en het toerental nemen gestaag af en je zou verwachten dat de bak terugschakelt naar z’n 11 om de vaart er in te houden. Dat gebeurt echter niet. De auto blijft in de twaalfde versnelling rijden en met precies 80 km/u halen we de top van de heuvel. Terugschakelen had extra brandstof gekost en dat had de auto zonder PCC ook gedaan. Daarna geeft de PPC interessant genoeg niet vol gas om zo snel mogelijk weer op 85 kilometer per uur uit te komen; daarvoor maakt het gebruik van de zwaartekracht. Zo wordt er dus lekker wat diesel bespaard.

De marge die je het systeem geeft, speelt ook een rol bij de beïnvloeding van het verbruik. Een beetje speling is wel nodig. Het advies wat we krijgen is om de uitloop naar boven en beneden op 5 km/u te zetten. Als je 85 rijdt, grijpt de PPC dan pas in via de motorrem als je boven de 90 km/u uitkomt of door gas bij te geven als de snelheid tot onder de 80 zakt.

Dashboard is mooi

Wat opvalt, is dat het dashboard niet meer zoveel informatie tegelijk geeft. Er zijn alleen nog meters voor de snelheid, het toerental, de dieselvoorraad en het AdBlue-niveau. Andere belangrijke informatie, zoals de motortemperatuur of luchtdruk in de twee luchtkringen, kun je met de knoppen links op stuur uit de display toveren. Sta je met te weinig lucht, dan geeft de centrale display wel een waarschuwing. Goed nagedacht heeft Mercedes ook over de bediening van de Powershift 3-versnellingsbak. Rechts uit de stuurkolom steekt een degelijke stengel met rolschakelaar. Hiermee zet je de truck in de versnelling. Je kunt de stengel als geheel echter ook naar beneden bewegen om de standen van de motorrem in te stellen of, door hem naar voren of naar achteren te bewegen, om zelf te schakelen.

Mooi vormgegeven dashboard.

Conclusie: zuinige Euro 6-truck

Na twee Scania’s is de Actros de derde auto in Euro 6-uitvoering die we over onze verbruikstestroute jagen. Daarop blijkt de Actros het prima te doen. Vorig jaar reden we met een Scania G440 en dat is een truck met een vergelijkbare krachtbron. Het verbruik van beide vrachtwagens op het bergtraject in de Ardennen, en op het vlakke stuk, valt vrijwel gelijk uit. Dat zijn prima cijfers voor deze Actros, en een goed verhaal naast de lekkere rijbeleving en ruime, mooi afgewerkte cabine.

Rij-omstandigheden en verbruik

Weersomstandigheden:    zonnig, 27˙

Bergtraject: Luik-Sankt Vith-Luik: 146,7 km
Verbruik op dit traject:    44,4 l/100 km (1:2,25)

Vlak traject Asten-Luik-Asten:    210,9 km
Verbruik op dit traject:    28,6 l/100 km (1:3,50)

Totaal verbruik AdBlue:    3,7 l

Rijstijl: Vlot, gemiddeld 85 km/u en tijdens het inhalen tot in de begrenzer. De gereden afstand kan variëren omdat we de files er uit rekenen.

Alles is hoog bij deze Actros, ook de opbergvakken aan de zijkant van de cabine.

Aan belangstelling geen gebrek tijdens onze stop bij truckstop Dreihütten in de Belgische Ardennen.