Iedere maand schrijft onze columnist Korneel Luth over zijn avonturen in Canada en Amerika. Niet alleen zijn verhalen zijn om te smullen, ook zijn foto’s geven een prachtig beeld van het leven als vrachtwagenchauffeur aan de andere kant van de plas. Onlangs moest hij noodgedwongen afscheid nemen van zijn geliefde Volvo VNL. Hieronder een verslag van Korneel.
Van mijn geliefde zwarte Volvo naar een ranke, witte Freightliner; ik had ‘m zelf niet direct zien aankomen, maar de grote wissel-truck is een feit.
Sommigen hadden het al vernomen via mijn Instagram-posts: de zwarte Volvo VNL is niet meer. Tijdens een lange rit strandde ik onlangs in Ontario met een storing in de versnellingsbak. De schade bleek dermate ernstig te zijn dat de truck niet meer gerepareerd wordt. Ik kon ter plekke al mijn spullen eruit halen en met een collega die in de buurt was, terug naar de zaak liften.
Daarmee was er een abrupt een einde gekomen aan wat een uiterst plezierige samenwerking tussen mens en machine was. Maar daarmee begon tevens een nieuw samenwerkingsexperiment, want het werk gaat natuurlijk gewoon door. Vanwege het vertrek van een collega was er een Freightliner Cascadia vrij en de vraag was of ik daar – vooralsnog – mijn mijlen mee zou willen maken.
Uiteraard was het antwoord ‘ja’, ook al zou ik zelf die truck nooit zo besteld hebben. Iedereen rijdt namelijk al met een witte Freightliner. Daarnaast is het oprecht wennen, ondanks enkele Freightliner-uitstapjes in het recente verleden. Welke knop doet wat en zit waar, welke opbergvakken heb ik, welke spullen gaan waar, etc. etc.
Maar dan de voordelen van dit ranke witte schip, want die zijn er in overvloed: 13-speed handgeschakelde bak, weinig kilometers, hartstikke ruime cabine, mooi aangekleed interieur, prima uitrusting en uitstekend rij-gedrag.
Met andere woorden, ik ben er hartstikke blij mee. Deze truck is een stille, comfortabele highway-machine en een aangenaam home away from home. In één van mijn volgende columns in Truckstar Magazine lees je meer over deze hele geschiedenis.
Tekst en foto’s: Korneel Luth