Iveco S-Way AS 480 – Truckstar Praktijktest

Eindelijk konden we de nieuwe Iveco S-Way meenemen op onze testroute naar de Ardennen. Onder lastige omstandigheden weerde hij zich kranig. Veelbelovend…

De complete praktijktest, inclusief technische gegevens en brandstofverbruik vind je in Truckstar editie 12.

Het voelt een beetje vreemd als we kennismaken met een nieuwe Iveco S-Way die we de komende dagen gaan onderwerpen aan onze Truckstar-test. Hij lijkt inmiddels zo vertrouwd en bekend. Dat is niet zo gek, want het is alweer bijna anderhalf jaar geleden dat Iveco in Spanje het doek van de nieuwe S-Way trok. Daarna beleefde de nieuweling een spetterende première op het Truckstar Festival van 2019. Vervolgens kregen we eind vorig jaar de kans een ‘Rijdt hem zelf’ te maken met de S-Way. De truck meenemen op onze testroute stond pas begin dit jaar in de planning, maar dat ging vanwege corona prompt niet door.

Wel laat

We waren dan ook niet alleen blij verrast, maar ook wat verbaasd dat Iveco ons toch nog dit jaar in de gelegenheid stelde een S-Way 480 te testen. Alleen begin oktober? Wel heel laat in het seizoen. Natuurlijk rijden trucks in het ‘echt’ het hele jaar rond, maar elk transportbedrijf weet dat het verbruik in de winter een stuk hoger is dan in de zomer. Daarom stellen de merken ons alleen in de zomer testtrucks ter beschikking. Door in oktober nog te gaan rijden, loop je dus de kans appels met peren te vergelijken, maar we zullen zien. Soms vallen dingen mee.

In elk geval is het een fijn weerzien met een vrachtwagen waarvan we al eerder onder de indruk waren. Het donkerrood metallic staat hem goed, maar we weten door de vele klantenauto’s dat een goed kleurenschema hem nog meer laat stralen. De testauto doet zijn best met meegespoten zijskirts, glanzende Alcoa’s en zowaar een zonneklep en zelfs een reservewiel! Dat kost misschien iets aan brandstof, maar het oog wil ook wat, zo vinden ze bij Iveco.

Lees verder onder de foto’s.

Realistische auto

Wat we ook waarderen, is dat Iveco met een truck komt zoals een chauffeur hem ook écht krijgt. Dus geen topspecs met alle toeters en bellen van pneumatisch verstelbaar bed tot muziek in de broodrooster en overal dikke lappen leer, nee, gewoon een eerlijke truck met een goede stoel (verwarmd én geventileerd, dat wel) en verder als enige opties LED-koplampen, een infotainmentsysteem met Apple CarPlay en Android Auto, geïntegreerde standkoeling én de dikste ijskast. Een standkoeling vinden wij tegenwoordig vanuit veiligheid- en comfortoverwegingen gezien de huidige zomers eigenlijk de standaard.

De standairco is vandaag alleen niet nodig. Terwijl we ons rondje om de truck lopen, is het namelijk koud, staat er een harde wind en komt het zo nu en dan met bakken uit de lucht vallen. Dat baart ons wel zorgen. Hopelijk is de regen morgen overgetrokken. Tot die tijd concentreren we ons op de maten van de cabine, het controleren van de dode hoeken en alles wat er bij het testen van een nieuwe truck komt kijken. Alhoewel, helemaal nieuw is de S-Way natuurlijk niet. De zogenaamde body in white stamt nog van de Stralis. Dat zie je het beste aan de achterwand van de cabine, die identiek is. En ook het toogje in het dashboard verraadt nog de heritage van het vorige model. Voor de rest werd er veel aangepast, waardoor de S-Way breder werd, met meer stroomlijn en – belangrijk – meer binnenruimte.

Geen kopieerwerk

We blijven echter even aan de buitenzijde, die er met de ronde hoeken, grote grille en goed gevormde bumperpartij met volledige LED-koplampen gewoon goed uitziet. Mooie welvingen over de zijkanten zorgen voor een eigen gezicht. De vergelijking met Scania is meermaals gemaakt, maar uit schetsen blijkt dat Iveco dit ontwerp al in 2010 klaar had, toen er nog geen Scania Next Gen in zicht was. Het Italiaanse merk zat destijds echter in wat zwaar weer, waardoor de daadwerkelijke introductie dus een jaar of negen later plaatsvond. Volgens Iveco is er dus helemaal geen sprake van kopieerwerk. Waarvan akte.

Bar en boos

Helaas is het weer op testdag twee bar en boos. Het regent en er staat een stevige wind. Als de Iveco is afgetankt, zetten we rond half tien koers naar ons keerpunt in de Belgische Ardennen. We herontdekken de prettige rijeigenschappen van de S-Way. Zo stuurt hij fijn en blijkt hij ondanks de sterke wind schuin op de auto goed strak in het spoor. De ZF Traxon-versnellingsbak communiceert strak en accuraat met de Iveco-software en is ook lekker vlot.

Verder is de testauto voorzien van vierbalgs-luchtvering op de achteras en beschikt de S-Way standaard over een op vier punten luchtgeveerde cabine. Dat zorgt voor een aangenaam veercomfort, waardoor we het ontbreken van luchtvering op de vooras geenszins als gemis ervaren. Zo gaat het met streep 80 richting Maastricht. Het miezert, maar gelukkig is er nog even geen sprake van echte regen. Wel dus die wind, die zich ook laat horen rond de A-stijl en buitenspiegels. Niet hinderlijk, maar wel merkbaar, omdat de S-Way verder mooi stil is. Wel lijkt het alsof je rond het toerental van 1.063 bij 80 toch iets van een motorbrom hoort. Door de wind komt onze decibelmeter niet lager dan 62,6 dB(A) bij 80 km/u. Dat is gezien de wind heel netjes.

Ook hoopgevend is dat hoewel we koud vertrokken keurig met 24 liter op de 100 kilometer de tunnel bij Maastricht inrijden. Gezien de buitentemperatuur én de harde wind moet dat in de zomer vlot richting de 23 liter kunnen. Dat is een heel goede waarde voor de dappere elflitermotor.

Taaie Cursor-motor

De Luikse rollercoaster komen we prachtig gebruik makend van de zwaartekracht door. Daar geeft de auto ons ook een compliment voor. De eerste heuvels dienen zich aan en de Cursor gaat écht aan het werk. Helaas is het inmiddels opgehouden met zachtjes regenen en worden we getrakteerd op heuse stortbuien. De hoop op een goed verbruik vervliegt met de kilometer als we zien dat er ook nog wegversmallingen op de E25 zijn. We leren echter wel het taaie karakter van de Cursor-motor kennen én waarderen.

De krachtbron is nagenoeg dezelfde als in de Stralis.

Omhoog op onze testhelling loopt het toerental terug en gooit de automaat er zonder pardon in één keer drie stappen af. We brullen met 1.800 toeren omhoog. Slim, want hoewel we uit de vermogens- en koppelcurve leren we dat de truck bij 1.500 omwentelingen zowel zijn maximum koppel als zijn optimale vermogen heeft, ‘weet’ hij via zijn predictive cruisecontrol dat hij dan halverwege de helling nóg twee keer zou moeten terugschakelen. Dat kost zowel tijd als extra brandstof, dus gooit hij meteen die extra stappen eraf, omdat hij het dan wél in één keer zonder terugschakelen redt. Dat voel je en dat merk je. Op ons meetpunt halverwege rijden we precies de te verwachte snelheid van 48 km/u. Netjes.

De complete praktijktest, inclusief technische gegevens en brandstofverbruik vind je in Truckstar editie 12. Of word abonnee en mis nooit meer een verhaal!

Tekst en foto’s: Robert Servaas/Bert Roozendaal