Truckstars Throwback Thursday: Scania van twee miljoen

Het is donderdag dus nemen we weer een duik in ons archief. Dit keer vinden we daar Truckstar 2/2015 en het verhaal over de Scania van twee miljoen, in dienst bij Zeldenrust.

De Scania V8 van Zeldenrust is twintig jaar oud en twee keer de klok rond geweest, maar loopt nog als een zonnetje. Chauffeur Lubbert Meertens rijdt er ‘s zomers zand mee en ‘s winters schuimaarde. Het is donker en koud als voor Lubbert de dag begint. “Ik vervoer schuimaarde, een restproduct van de suikerproductie naar de boeren. Zij gebruiken het als grondverbetering”, legt Lubbert uit. Hij doet dit in opdracht van Bos Agra Service. Dit bedrijf heeft een sproeimachine waarmee de schuimaarde over het land verspreidt wordt. “Met drie vrachtwagens bevoorraden we die machine.”

Even ten westen van de stad Groningen staat een fabriek van de SuikerUnie. Het is campagnetijd, dus rijden de vrachtwagens met suikerbieten af en aan. Lubbert hoeft niet in de rij aan te sluiten want hij komt, anders dan de anderen, om te laden. “Mijn eerste rit gaat naar Aalden, bij Emmen. Daarna terug naar Hoogkerk en dan naar Wachtum, ook bij Emmen. De derde rit gaat naar Nieuw-Weerdinge.”

Genieten
De V8 maakt een fraai geluid en bij elke bocht, elke rotonde, elke oprit gaat het raampje van de cabine open. “Ik luister naar het geroffel van de motor. Ik heb een open pijp en kan daar enorm van genieten”, lacht Lubbert. Zeldenrust heeft nog maar één auto. “Zeldenrust handelt vooral in zand. Dat winnen we in Hasselt en Zuidbroek. ’s Zomers rijd ik vooral zand uit de eigen winning. ‘s Winters ligt de bouw goeddeels stil; dan rijden we schuimaarde. Vandaar mijn bijnaam ‘Schuimpie’.”

Maar we gaan vandaag vooral met Schuimpie mee vanwege zijn auto. De Scania 143H V8 Streamline is namelijk twintig jaar oud en de teller staat op een respectabele 2.007.800 kilometer. “Ik zit nu vijftien jaar op deze auto. Daarvoor reed ik op een 143H Torpedo. Ik heb nooit problemen met mijn wagen. Ik poets hem elke week en door de week pak ik ook nog wel eens een doek om hem schoon te maken. En als het even kan, spoel ik ook de trailer af. Natuurlijk moet je met zo’n oud bakkie ‘s morgens niet als een malle wegrijden maar hem rustig op temperatuur kan komen. Olie verbruikt hij nauwelijks en grote storingen heb ik eigenlijk nooit gehad. Wel heeft hij één keer op zijn kant gelegen, bij het lossen, maar dat lag natuurlijk niet aan de Scania.”

Geen gordels
Op het land staat de sproeimachine al klaar. Het gevaarte moet vlakbij de achterkant van de trailer komen. Via een dikke slang kan de smurrie van de oplegger in de sproeimachine stromen. Het spul is goed te ruiken. Als de tank vol is, geeft de machinist een seintje en koppelt Lubbert de slang af. Hij rijdt vervolgens als een speer over het land. Met meterslange sproeiarmen wordt het goedje over het land verdeeld. Het ding kan drie keer uitrijden voor de tankoplegger leeg is. Daarna gaan we terug naar de fabriek in Hoogkerk.

De Scania is zó oud, dat hij nog geen veiligheidsgordels heeft. Lubbert is wel eens aangehouden omdat hij geen gordel droeg. Maar ja, als ze er niet zijn, kun je ze ook niet dragen. “Wat er wel op zit, is cruise control. Die is achteraf ingebouwd. Maar het is natuurlijk geweldig om met een mooie oude auto te rijden. De V8 is echt een genot en je kunt er nog normaal aan sleutelen, zonder computer.”

Schijven
Behalve gordels heeft de Scania ook geen digitale tachograaf. “Mijn chauffeurspas heb ik één keer gebruikt, voor de nascholing voor Code 95. Maar die digitale tachograaf, daar snap ik niet veel van. Ik weet dat je die kaart er in moet steken, maar wat er daarna moet gebeuren, daar heb ik geen flauw benul van. Bij mij zitten er schijven in en uit zo’n nieuw ding komt een soort kassabon.” Een schriftje is het onderhoudsboekje: “Ik schrijf alles wat er met de wagen gebeurt, inclusief de kilometerstand. Dit schriftje is ook al twintig jaar oud. Zo kan ik zien wat er vervangen is en welke reparaties er zijn uitgevoerd. En zo weet ik ook dat ik met een set banden op mijn trekas zo’n 200.000 kilometer doe.”

Zwaaien, knipperen en toeteren
Het is een echte winterdag: koud, mistig en nogal donker. Zodra er echter licht genoeg is om de wagen van Zeldenrust goed te zien, gebeurt er iets opmerkelijks. Elke minuut wordt er geknipperd en gezwaaid, en niet alleen door vrachtwagens. Als we op de A28 bij Groningen rijden, loopt het aantal begroetingen nog veel verder op. Werkelijk elke vijftien seconden moet Lubbert zwaaien, knipperen of toeteren. “Mijn wagen valt heel erg op. Het is niet alleen een mooie oude auto waarvan er nog maar weinig rondrijden, én hij is geel. En in het donker herkennen mensen mij aan de lampjes. Zelfs van achteren ben ik herkenbaar. Op de tankoplegger staat groot ‘Schuimpie’ en op de kipoplegger ‘Moi uut Gieten’!”

Lubbert is een vaste bezoeker van het Truckstar Festival. “Met deze Scania ben ik vijf keer eerste geworden in mijn categorie. En elk jaar kom ik terug. Sinds 1989 heb ik maar één festival gemist. Toen wilde mijn vrouw op vakantie. Op de terugweg zagen we de wagens van het festival naar huis rijden. Ik was niet echt gelukkig en toen heeft mijn vrouw gezegd dat we de vakantie in het vervolg maar beter op een ander moment kunnen plannen.”

Weer een V8
De laatste rit brengt ons naar Sellingen. Het boerenperceel daar grenst letterlijk aan Duitsland. Als we na afloop teruggaan naar Gieten, mijmert Lubbert over de toekomst. “Als er een nieuwe wagen komt, zou ik graag weer een V8 willen. Dat mag er best een zijn waar de kop vanaf is. Als hij maar piekfijn in orde is, want ik ben een pietje precies. Een automaat hoeft niet, maar mag wel. Ik denk dat als je zand rijd, het handig is als je zelf kunt bepalen in welke versnelling je rijdt. En airco is fijn. Natuurlijk moet mijn oude wagen dan weg. Ik kan hem zelf kopen. Maar wat moet ik er mee? Daarnaast zijn er genoeg liefhebbers die deze wagen willen hebben, want, hij is nog in prima conditie.”

Een aantal jaar na publicatie van dit verhaal, in Truckstar 2/2015, stootte Zeldenrust haar transportactiviteiten af. Zowel Lubbert als de 143 gingen naar Van Triest Veevoeders. De Scania is uiteindelijk bij bedrijfswagenspuiterij De Wilde terechtgekomen.

Wil je meer van dit soort verhalen lezen? Dat kan! Word abonnee en mis niets.