Standplaats Canada: ‘Een gave plek’
De chauffeursstoel is een waanzinnig gave plek. Ga maar zitten en de beleving van die zware, machtige lange afstandsmachine valt als een warme jas om je heen. Om je heen gebogen is een indrukwekkend dashboard met talloze meters, klokken, schakelaars en knoppen. Het straalt gewichtigheid en professionaliteit uit. Ik ben nu ongeveer twintig jaar chauffeur en het moment van instappen en op die bestuurdersstoel neerploffen blijft me een bijzonder gevoel geven.
Maar start dan de motor. Het hart van de machine, in mijn huidige truck een 13 liter, 455 pk sterke Volvo dieselmotor, komt tot leven. Je hoort, en misschien belangrijker nog, je voelt een diep kloppend ritme soepel resonerend door de cabine gaan. De kracht van die motor is bijna tastbaar. Wat een voorrecht is het toch om dat allemaal dagelijks te mogen beleven als beroepschauffeur.
En daar zit ik dan op die fijne plek de bestuurdersstoel. De motor draait. Ik zie op het dashboard hoe de luchtdruk opbouwt en hoor hoe die na een minuutje met een krachtige sis afblaast. Ik kan de rode knop induwen en lucht op de trailer zetten en daarmee de trailer-remmen lossen. Ik kan ook de gele knop induwen om de handrem van de trekker te halen en een versnelling inleggen. Maar dan? Waar gaan we heen? Ik zou het niet weten.
Al vier dagen kijk ik uit over de parking van een truckstop in Clearwater, Minnesota. Het is een fijne truckstop, dat wel. Sterker nog, het is één van de betere die ik ken. Alleen, ik heb ‘m inmiddels wel gezien. Het heersende virus heeft de economie half lamgelegd, én het is pasen. Tel die twee bij elkaar op en terugvrachten naar Canada worden schaars. In eerste instantie was er een vracht hooi vanuit St. Paul voor Winnipeg, maar die verdween als sneeuw voor de zon. Vervolgens zouden er lege blikken in Minneapolis zijn voor Toronto, maar ook die verdwenen en zo waren we weer terug bij af.
“Instappen en op die bestuurdersstoel neerploffen blijft een bijzonder gevoel geven”
Eerlijk gezegd kan ik een dagje rust prima waarderen, maar na twee dagen heb ik het wel gehad met dat wachten. Ik rij liever weer, al is het alleen al vanwege het geld. Tegelijk zie ik er ook de humor van in. Als chauffeur ben ik momenteel een ‘essential worker’. Ik hoef niet thuis te zitten zoals de vele niet-essentiëlen in Canada, terwijl ik toch een soort niet-essentiële mini-vakantie in het buitenland aan het vieren ben: mooie omgeving, iedere dag een lange wandeling, lekker uitslapen, lekker eten, een nachtje in het motel aan de overkant; de truck door de wasstraat heen trekken – die glimt weer – en ik schrijf deze column. Ik laat de motor nog een uurtje op een iets verhoogd toerental lopen om de accu’s op peil te houden en zet ‘m weer uit voor de nacht.
Plotseling hoor ik mijn telefoon zoemen. Ik lig in bed, heb geen idee hoe laat of hoe vroeg het is, maar het is licht, dus het moet de volgende dag zijn. Het is de planning met het verlossende woord: ,,we hebben een vracht voor je in Chippewa Falls, Wisconsin, voor Terrebonne, Quebec. Uitgerust en in een uitstekend humeur verlaat ik drie kwartier later de truckstop die bijna vijf dagen lang mijn vakantie-adres was. Wat heerlijk om het hele spul weer in beweging te brengen en door de eerste bocht heen te sturen. En ja, die chauffeursstoel is oprecht een gave plek, maar het wordt pas echt mooi als je weer kunt rijden; ik was bijna vergeten hoe gaaf dat is.
Op de planning doen ze echt hun best om mijn verblijf in Clearwater zo kort mogelijk te houden.
Tekst en foto’s: Korneel Luth
Wil je meer van Korneels belevenissen lezen? Je vindt Standplaats Canada iedere maand in Truckstar. Volg Korneel ook op Instagram en zie wat hij van Canada en Amerika ziet: @korneelluth
