Praktijktest Volvo FH16 540 Globetrotter XL Euro4

De Volvo FH16 is onlangs vernieuwd, maar in deze editie van de Truckstar Praktijktest voelen we het huidige model aan de tand. De 540 pk variant hadden we namelijk nog niet gehad en in technisch opzicht is de FH16 geen spat veranderd.

Ik zie je denken: 540 pk in een FH16? Die 16-liter levert toch 660 pk? Dat klopt, maar daar net even onder kun je ook kiezen voor 580 of 540 pk. Nu levert Volvo ook een FH met 520 pk sterke 13-litermotor en daarom vroegen we ons af wat dit type dan toevoegt. Met zijn kleinere motor is de FH immers lichter, goedkoper en bovenal zuiniger in gebruik. En toch, als het om koppel en trekkracht gaat, wint de FH16 540 pk het van de 13-litermotor, terwijl het meerverbruik erg meevalt. Vergeleken met de 580 en 660 pk uitvoeringen van de 16-litermotor heeft de 540 pk versie echter een paar voordelen. Zo kun je bij de lichtste uitvoering gebruik maken van een achteras met enkele reductie. Bij de 580 en de 660 pk modellen hoort een achteras met naafreductie en dat levert een brandstofpenalty op. Je moet je voorstellen dat bij die types in de beide achterwielen een heel stel tandwielen in een oliebad rondwentelt en dat levert extra weerstand op. Daarnaast is er nog het prijsverschil tussen de 660 en 540 pk modellen. Dat is groot genoeg om er een kleine personenwagen van te kopen, dus tel uit je winst.

Terugspringen
Deze FH16 zit boordevol elektronica voor een zo soepel en zuinig mogelijk verloop van de rit en voor een maximum aan veiligheid. Kijken we eerst maar eens naar de aandrijflijn. De I-Shift is en blijft een zeer fijne transmissie, maar dat is zo zoetjes aan wel bekend. Afhankelijk van de omstandigheden kiest het systeem een ander programma. Bij zwaar werk kun je het P-programma inschakelen, waarbij ‘P‘ staat voor Power; dat moge duidelijk zijn. Helaas springt ‘P’ uit zichzelf terug naar ‘E’ en dat is jammer. De testroute is zwaar en in de Ardennen is ‘P’ het beste programma. Het zou beter zijn als de letter ‘P’ op de display na een tijdje ging knipperen. Zo van: wil je dit wel? Verder zijn er ook programma’s die niet jij, maar je werkgever kiest, zoals een schakelprogramma voor distributie- en manoeuvreerwerk, een programma dat het verbruik optimaliseert en een programma voor treingewichten boven de 85 ton. Mogelijkheden genoeg dus. Om diesel te sparen, heeft onze Volvo tevens I-Roll aan boord. Hierbij schakelt de bak op lichte afdalingen en op vals plat naar neutraal. Dus niet te sterk, maar net zo dat hij vanzelf blijft gaan. Al die meters legt de FH dan in neutraal af en ja, dat scheelt natuurlijk. Gaat het stevig bergaf, dan kun je – alvorens op de rem te trappen – de VEB+-motorrem inschakelen. Dan schakelt de Volvo terug en komt er maar liefst 425 kW aan remvermogen vrij. Zorg ervoor dat je je gordel draagt als je dat doet, want het remt echt heel pittig af. Tijdens onze motorremtest bleek de VEB+ dan ook uitstekend in staat om de snelheid op de verplichte 60 kilometer per uur te houden bij 1.950 toeren in de negende versnelling. Super!

Aanpassen
Wat echt de volgende stap wordt nu ESP ingeburgerd raakt, is Adaptive Cruise Control (ACC). Hier heeft Volvo echt werk van gemaakt en misschien wel een beetje te veel. Als je de ACC inschakelt, handhaaft de FH16 een door jou gekozen afstand tot je voorligger. Wanneer je met 540 pk een Ardenner helling neemt en er rochelt een zandauto stapvoets voor je naar boven, zal de Volvo zich braaf aanpassen. Je kunt de ACC omzeilen door je voet op het gas te zetten, maar dan moet je wel bij de les blijven. Toch went het snel en voor je het weet, is de ACC je beste elektronische vriend. Ga maar na: als je voorligger wordt gesneden, begint je eigen auto al vaart te minderen voordat je ook maar door hebt wat er gebeurt. En daar gaat het natuurlijk allemaal om. Het instellen is een makkie. Met behulp van een wieltje aan de stengel links aan de stuurkolom kun je de afstand instellen tot je voorligger die de radar als veilige afstand moet herkennen. Komt de voorligger te dicht bij, dan schakelt de ACC de vertragingssystemen in. Een beetje vreemd is de keuze van Volvo om de ACC uitsluitend te koppelen aan de economische I-Roll-functie. Ik kan me namelijk ook voorstellen dat je wel economisch, maar niet met ACC wilt rijden.

Bergaf
Automatisch bergaf kan uiteraard ook. Je stelt je daalsnelheid in en de Volvo zal braaf terugschakelen en de motorrem er in gooien. Afhankelijk van de helling en het totaalgewicht van je auto gaat dat heel aardig, maar er zijn natuurlijk grenzen. De steile en lange hellingen in de Ardennen dwingen je soms toch tot bijremmen. Een uitzondering, maar je moet er wel rekening mee houden. Ronduit vervelend is dat het elektronische brein alle instellingen voor je cruise control er subiet uit gooit zodra je het rempedaal aanraakt. Andere merken maken onderscheid tussen remmen om te stoppen en remmen om de motorrem een handje te helpen, maar zo slim is deze Zweed dus niet.
De Volvo-krachtbron werkt met SCR-techniek en dat betekent dus AdBlue tanken. Als je dat vergeet, straft de techniek je. De On Board Diagnostic-unit (OBD) zorgt er namelijk niet alleen voor dat de handhavers van de wet je AdBlue-tankgedrag kunnen controleren, maar begrenst ook je koppel. Als het tankje leeg is, rest er nog maar veertig procent van het oorspronkelijke koppel en dat verveelt snel, zeker als je normaal 2.600 newtonmeters tot je beschikking hebt. Overigens is deze techniek inmiddels verplicht op alle nieuwe trucks die sinds vorig jaar oktober op de weg kwamen.

Prestige
Los van alle techniek en de nuchtere feiten is er nog het prestige van de FH16. Met zijn speciale logo’s, chroomstripjes en de aparte ondergrille met extra koelgaten is het een heel stoere auto. Menig vervoerder of eigenrijder zet zo’n FH16 dan ook vol trots op het erf, ook als dat niet direct noodzakelijk is voor het werk. Maar het moet gezegd worden: zelfs in de ‘oude’ uitvoering (zoals wij hem testten) is en blijft het een bijzondere verschijning. Het fraai afgewerkte interieur ziet er strak uit, maar het grootste genot is toch echt het rijden met deze Volvo. Niet alleen neemt de I-Shift neemt je alle schakel- en een hoop denkwerk uit handen, ook al dat koppel onderin geeft een stuk rust in de cabine. Bergen bestaan amper nog en de gemiddelde snelheid op onze testroute ligt dan ook erg hoog. Zeker onder de eigenrijders is deze FH16 gewild. Met 660 pk containertjes gaan trekken ligt niet voor de hand, maar met 540 pk is dat al veel beter te verdedigen. Laat de 660’er dan maar over aan collega’s die met een LZV rijden of met diepladercombinaties van meer dan 85 ton. Daar komt die 660 pk tot zijn recht. De 540 is voor wie toch een dikke Volvo wil, maar dan aangepast aan normalere treingewichten. Daarbij zijn een hoge gemiddelde snelheid en een laag verbruik dringend gewenst. Met de FH16 540 slaat Volvo voor deze doelgroep de spijker op zijn kop.

Pluspunten:
1: Grote souplesse en bedieningsgemak.
2: I-Shift werkt echt super.
3: Fijne motor met enorm veel trekkracht.

Minpunten:
1: Dodehoekspiegel niet wegklapbaar.
2: Instelling cruise control kan beter.
3: Gebrek aan bergruimte.